nutricatus
Latin
Étymologie
- Déverbal de nutrico, dérivé de nutricatum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | nutricatŭs | nutricatūs |
| Vocatif | nutricatŭs | nutricatūs |
| Accusatif | nutricatum | nutricatūs |
| Génitif | nutricatūs | nutricatuum |
| Datif | nutricatūi ou nutricatū |
nutricatibus |
| Ablatif | nutricatū | nutricatibus |
nutricatus \Prononciation ?\ masculin
- Action de nourrir.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
- Croissance des plantes.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | nutricatus | nutricată | nutricatum | nutricatī | nutricatae | nutricată |
| Vocatif | nutricate | nutricată | nutricatum | nutricatī | nutricatae | nutricată |
| Accusatif | nutricatum | nutricatăm | nutricatum | nutricatōs | nutricatās | nutricată |
| Génitif | nutricatī | nutricatae | nutricatī | nutricatōrŭm | nutricatārŭm | nutricatōrŭm |
| Datif | nutricatō | nutricatae | nutricatō | nutricatīs | nutricatīs | nutricatīs |
| Ablatif | nutricatō | nutricatā | nutricatō | nutricatīs | nutricatīs | nutricatīs |
nutricatus \Prononciation ?\
- Participe passé de nutrico.
Références
- « nutricatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage