munitus
Latin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | munitus | munită | munitum | munitī | munitae | munită | 
| Vocatif | munite | munită | munitum | munitī | munitae | munită | 
| Accusatif | munitum | munităm | munitum | munitōs | munitās | munită | 
| Génitif | munitī | munitae | munitī | munitōrŭm | munitārŭm | munitōrŭm | 
| Datif | munitō | munitae | munitō | munitīs | munitīs | munitīs | 
| Ablatif | munitō | munitā | munitō | munitīs | munitīs | munitīs | 
munitus \Prononciation ?\
- Participe passé de munio (« munir d'une enceinte, fortifier »)
- (Architecture) Fortifié, muni de murailles.
- munitissima castra — (Caesar. BG. 4)- camp très bien fortifié.
 
 
- Muni de défenses : assuré, couvert, abrité, défendu, protégé, garanti.
- quorum auctoritate quae deliquisset munita fore sperabat — (Sall. J. 28)- sur le crédit desquels il espérait couvrir ses fautes.
 
 
- Frayé, ouvert.
- munita via. - chemin frayé, voie ouverte.
 
 
 
- (Architecture) Fortifié, muni de murailles.
Variantes
- (Archaïsme) moenītus
Références
- « munitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage