monstratus
Latin
Étymologie
- Déverbal de monstro, dérivé de monstratum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | monstratŭs | monstratūs |
| Vocatif | monstratŭs | monstratūs |
| Accusatif | monstratum | monstratūs |
| Génitif | monstratūs | monstratuum |
| Datif | monstratūi ou monstratū |
monstratibus |
| Ablatif | monstratū | monstratibus |
monstratus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | monstratus | monstrată | monstratum | monstratī | monstratae | monstrată |
| Vocatif | monstrate | monstrată | monstratum | monstratī | monstratae | monstrată |
| Accusatif | monstratum | monstratăm | monstratum | monstratōs | monstratās | monstrată |
| Génitif | monstratī | monstratae | monstratī | monstratōrŭm | monstratārŭm | monstratōrŭm |
| Datif | monstratō | monstratae | monstratō | monstratīs | monstratīs | monstratīs |
| Ablatif | monstratō | monstratā | monstratō | monstratīs | monstratīs | monstratīs |
monstratus \Prononciation ?\
- Participe passé de monstro.
Références
- « monstratus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage