monitus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | monitŭs | monitūs |
| Vocatif | monitŭs | monitūs |
| Accusatif | monitum | monitūs |
| Génitif | monitūs | monituum |
| Datif | monitūi ou monitū |
monitibus |
| Ablatif | monitū | monitibus |
monitus \Prononciation ?\ masculin
- Avertissement, présage.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | monitus | monită | monitum | monitī | monitae | monită |
| Vocatif | monite | monită | monitum | monitī | monitae | monită |
| Accusatif | monitum | monităm | monitum | monitōs | monitās | monită |
| Génitif | monitī | monitae | monitī | monitōrŭm | monitārŭm | monitōrŭm |
| Datif | monitō | monitae | monitō | monitīs | monitīs | monitīs |
| Ablatif | monitō | monitā | monitō | monitīs | monitīs | monitīs |
monitus \Prononciation ?\
- Participe passé de moneo.
Références
- « monitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage