mienká
Étymologie
- Racine inventée arbitrairement[1].
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | mienká | mienkayá | mienkatá |
| 2e du sing. | mienkal | mienkayal | mienkatal |
| 3e du sing. | mienkar | mienkayar | mienkatar |
| 1re du plur. | mienkat | mienkayat | mienkatat |
| 2e du plur. | mienkac | mienkayac | mienkatac |
| 3e du plur. | mienkad | mienkayad | mienkatad |
| 4e du plur. | mienkav | mienkayav | mienkatav |
| voir Conjugaison en kotava | |||
mienká \miɛnˈka\ ou \mienˈka\ intransitif
Prononciation
- France : écouter « mienká [miɛnˈka] »
Références
- « mienká », dans Kotapedia
- ↑ Selon l’argumentaire développé par l’initiateur du kotava, cette langue ne tire pas des autres langues son vocabulaire.