mestr
Étymologie
Nom commun
| Mutation | Singulier | Pluriel 1 | Pluriel 2 | Pluriel 3 |
|---|---|---|---|---|
| Non muté | mestr | mestroù | mistr | mistri |
| Adoucissante | vestr | vestroù | vistr | vistri |
mestr \ˈmɛst(r)\ masculin (pour une femme, on dit : mestrez)
- Maître (tous sens).
Pep ki a zo mestr en e di.
— (Jules Gros, Le trésor du breton parlé (Eléments de Stylistique Trégorroise) - Troisième partie - LE STYLE POPULAIRE, 1974, page 305)- Chaque chien (= chacun) est maître chez lui.
John Brown en devoa lakaet en e benn e cʼhellje ar vrud eus e daol-kaer, lakaat sklaved Virginia d’ en em sevel enep d’ o mistri.
— (Kenan Kongar, Un damsell war istor Stadoù Unanet an Amerik, in Al Liamm, no 188, mai–juin 1978, page 193)- John Brown s’était mis en tête que la rumeur de son exploit pourrait faire que les esclaves de Virginie se soulevassent contre leurs maîtres.
« Ur mestr fur hoc’h eus bet. Perak klask unan all ?
— (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur, Éditions Al Liamm, 1975, page 95)- « Vous avez eu un maître avisé. Pourquoi en chercher un autre ?
- (Par extension) Chef.
- (Sens figuré) Champion.
Dérivés
- eilmestr
- kartermestr
- mestr-a-bevar
- mestr-a-di
- mestr-bag
- mestr-bihan
- mestr-kebr
- mestr-kelenner
- mestr-kemener
- mestr-kêr
- mestr-micherour
- mestr-oberenn
- mestr-oberour
- mestr-skol
- mestr-studi
- mestr-taol
- mestr-Yann
- mestrañ
- mestrenn
- mestrennañ
- mestroni
- mestroniadur
- mestroniañ
- mestronier
- mestroniezh
- mestrouer
Références
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499