meridianus
Latin
Étymologie
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | meridianus | meridiană | meridianum | meridianī | meridianae | meridiană |
| Vocatif | meridiane | meridiană | meridianum | meridianī | meridianae | meridiană |
| Accusatif | meridianum | meridianăm | meridianum | meridianōs | meridianās | meridiană |
| Génitif | meridianī | meridianae | meridianī | meridianōrŭm | meridianārŭm | meridianōrŭm |
| Datif | meridianō | meridianae | meridianō | meridianīs | meridianīs | meridianīs |
| Ablatif | meridianō | meridianā | meridianō | meridianīs | meridianīs | meridianīs |
merīdiānus \Prononciation ?\
- De midi.
meridianus somnus.
- sieste de midi, méridienne.
- Méridional, du Midi.
ager spectat ad meridianam caeli partem
— (Varron. R. R. 1, 7, 1)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Dérivés
- merīdiāna (« les contrées du sud »)
- merīdiānō (« à midi »)
- merīdiānum (« le Midi, le sud »)
Références
- « meridianus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 970)