medens
Latin
Étymologie
- Substantivation du participe du verbe medeor (« soigner »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | medens | medentēs |
| Vocatif | medens | medentēs |
| Accusatif | medentĕm | medentēs |
| Génitif | medentĭs | medentiŭm |
| Datif | medentī | medentĭbŭs |
| Ablatif | medentĕ | medentĭbŭs |
medens \Prononciation ?\ masculin et féminin identiques
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | medens | medens | medens | medentēs | medentēs | medentia |
| Vocatif | medens | medens | medens | medentēs | medentēs | medentia |
| Accusatif | medentem | medentem | medens | medentēs | medentēs | medentia |
| Génitif | medentis | medentis | medentis | medentium | medentium | medentium |
| Datif | medentī | medentī | medentī | medentibus | medentibus | medentibus |
| Ablatif | medentī | medentī | medentī | medentibus | medentibus | medentibus |
medens \Prononciation ?\
- Participe présent de medeor.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Références
- « medens », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage