mateno

Espéranto

Étymologie

(1887) Attesté dans Unua Libro de Louis-Lazare Zamenhof. Composé de la racine maten (« matin ») et de la finale -o (substantif)[1].

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif mateno
\ma.ˈte.no\
matenoj
\ma.ˈte.noj\
Accusatif matenon
\ma.ˈte.non\
matenojn
\ma.ˈte.nojn\

mateno \ma.ˈte.no\

  1. Matin, matinée.
    • La kamparano, pli surprizita ol timigita, promesis, kaj dank’al tio povis deŝiri la Rozon. Reveninte hejmen li neniel forgesis, kion al li estis dirinta l’arbeto, kaj, tuj de la mateno sekvanta, la junulino sola foriris por serĉi la rozujon sur la vojo.  (Pierre Louÿs, La Rozo Supernatura, 1902  lire en ligne)
      Le paysan, plus ébahi qu’alarmé, promit, et put cueillir en échange la rose. Rentré dans sa maison, il n’eut garde d’oublier ce que lui avait dit l’arbuste, et, dès le lendemain matin, la jeune fille s’en alla seule chercher le rosier sur la route.

Apparentés étymologiques

→ voir la catégorie Mots en espéranto comportant la racine maten  et la liste des dérivés de maten.

Prononciation

Références

Sources

Bibliographie