marcʼheg

Étymologie

Du moyen breton marhec, issu du vieux breton marchoc[1][2].
Dérivé de marcʼh cheval »), avec le suffixe -eg.
À comparer avec les mots marchog en gallois, marghek en cornique, marcach en gaélique (sens identique).

Nom commun

Mutation Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
Non muté marcʼheg marcʼheien marcʼheion
Adoucissante varcʼheg varcʼheien varcʼheion

marcʼheg \ˈmar.ɣɛk\ masculin (pour une femme, on dit : marcʼhegez)

  1. (Histoire) (Noblesse) Chevalier (tous sens).
    • « [...] ? Ne vefe ket ur gwir varcʼheg an hini a lezfe digastiz hevelep dismegañs.  (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur, Éditions Al Liamm, 1975, page 40)
      « [...] ? Celui qui laisserait impuni pareil affront ne serait pas un vrai chevalier.
    • Evel-se e voe engehentet, dre widre ha dre floderezh, ar bugel a zeufe da vezañ Arzhur, AR ROUE ARZHUR, da lavarout eo unan eus marcʼheion wellañ ha brudetañ an hollved.  (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur, Éditions Al Liamm, 1975, page 43)
      Ainsi fut conçu, par ruse et tromperie, l’enfant qui deviendrait Arthur, LE ROI ARTHUR, c’est-à-dire l’un des meilleurs et plus célèbres chevaliers de l’univers.
  2. (Échecs) Cavalier.

Dérivés

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 493b