marcʼhegezh

Étymologie

Dérivé de marcʼh cheval »), avec le suffixe -egezh.
Du moyen breton marheguez[1][2].
À comparer avec les verbes cornique marghogeth et gallois marchogaeth.

Verbe

Mutation Infinitif
Non muté marcʼhegezh
Adoucissante varcʼhegezh

marcʼhegezh \mar.ˈɣeː.ɡɛs\ intransitif-transitif direct (voir la conjugaison), base verbale marcʼheg-

  1. Chevaucher (aller à cheval).
    • Marcʼhegezh a reas ur pennad neuze war-gaout ar cʼhuzh-heol.  (Jakez Konan, Ur marc’hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, page 32)
      Il chevaucha (Chevaucher il fit) alors un moment en direction de l’ouest.
  2. Dominer (quelqu’un).
    • Ma lezfe eun den an dud da varhegez anezañ, neuze ʼvat !…  (Jules Gros, Le Trésor du Breton parlé - 2 : Dictionnaire breton-français des expressions figurées, 1re édition 1970, page 341)
      Si on laissait les gens vous marcher dessus, alors !…
    • Nʼeo ket a boan lezel anezo da varhegez an dud all ive.  (Jules Gros, Le Trésor du Breton parlé - 2 : Dictionnaire breton-français des expressions figurées, 1re édition 1970, page 341)
      Il ne faut pas non plus les laisser marcher sur (maltraiter) les autres gens.

Synonymes

  1. marcʼhekaat

Références

  1. Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 493b