locutus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | locutŭs | locutūs |
| Vocatif | locutŭs | locutūs |
| Accusatif | locutum | locutūs |
| Génitif | locutūs | locutuum |
| Datif | locutūi ou locutū |
locutibus |
| Ablatif | locutū | locutibus |
locutus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | locutus | locută | locutum | locutī | locutae | locută |
| Vocatif | locute | locută | locutum | locutī | locutae | locută |
| Accusatif | locutum | locutăm | locutum | locutōs | locutās | locută |
| Génitif | locutī | locutae | locutī | locutōrŭm | locutārŭm | locutōrŭm |
| Datif | locutō | locutae | locutō | locutīs | locutīs | locutīs |
| Ablatif | locutō | locutā | locutō | locutīs | locutīs | locutīs |
locutus \Prononciation ?\
- Participe passé de loquor.
Références
- « locutus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage