kränkeln
Allemand
Étymologie
- Dérivé de krank, avec le suffixe -eln.
Verbe
| Mode ou temps |
Personne | Forme |
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich kränkle kränkele |
| 2e du sing. | du kränkelst | |
| 3e du sing. | er/sie/es kränkelt | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich kränkelte |
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich kränkelte |
| Impératif | 2e du sing. | kränkle kränkele! |
| 2e du plur. | kränkelt! | |
| Participe passé | gekränkelt | |
| Auxiliaire | haben | |
| voir conjugaison allemande | ||
kränkeln \kʀɛŋkl̩n\ (voir la conjugaison)
- Traîner une maladie.
Er kränkelt.
- Il traîne une maladie.
- (Sens figuré) Souffrir, pâtir
Sein Ruf kränkelt.
- Sa réputation pâtit.
Synonymes
Hyperonymes
Dérivés
- angekränkelt, dahinkränkeln, Kränkelei, Kränkeln, kränkelnd
Prononciation
- Berlin : écouter « kränkeln [ˈkʁɛŋkl̩n] »