korrigieren
Allemand
Étymologie
- (XIVe siècle).
- Du latin corrigere
Verbe
| Mode ou temps | Personne | Forme | 
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich korrigiere | 
| 2e du sing. | du korrigierst | |
| 3e du sing. | er/sie/es korrigiert | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich korrigierte | 
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich korrigierte | 
| Impératif | 2e du sing. | korrigier!, korrigiere!! | 
| 2e du plur. | korrigiert!! | |
| Participe passé | korrigiert | |
| Auxiliaire | haben | |
| voir conjugaison allemande | ||
korrigieren \kɔʁiˈɡiːʁən\ verbe faible transitif (voir la conjugaison)
- Corriger.
- Ich korrigiere sofort den Fehler. - Je corrige la faute tout de suite.
 
 
Synonymes
Prononciation
- (Région à préciser) : écouter « korrigieren [kɔʁiˈɡiːʁən] »