konjugieren
Allemand
Étymologie
- Du latin conjugāre.
Verbe
| Mode ou temps |
Personne | Forme |
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich konjugiere |
| 2e du sing. | du konjugierst | |
| 3e du sing. | er/sie/es konjugiert | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich konjugierte |
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich konjugierte |
| Impératif | 2e du sing. | konjugiere konjugier! |
| 2e du plur. | konjugiert! | |
| Participe passé | konjugiert | |
| Auxiliaire | haben | |
| voir conjugaison allemande | ||
konjugieren \kɔnjuˈɡiːʁən\ (voir la conjugaison)
Hyperonymes
Apparentés étymologiques
Prononciation
- Berlin : écouter « konjugieren [kɔnjuˈɡiːʁən] »