kiffen
: Kiffen
Allemand
Étymologie
- Du substantif Kif, de l’arabe ﻛﻴﻒ kyf (« haschisch ») .
Verbe
| Mode ou temps |
Personne | Forme |
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich kiffe |
| 2e du sing. | du kiffst | |
| 3e du sing. | er/sie/es kifft | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich kiffte |
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich kiffte |
| Impératif | 2e du sing. | kiffe, kiff! |
| 2e du plur. | kifft! | |
| Participe passé | gekifft | |
| Auxiliaire | haben | |
| voir conjugaison allemande | ||
kiffen \ˈkɪfn̩\ (voir la conjugaison)
- Fumer de l'herbe, de la marijuana.
Wenn ihr kiffen wollt, bau' ich 'nen Joint.
- Si vous voulez fumer, j’roule un p’tit joint.
Wer in jugendlichem Alter kifft, der riskiert, langfristig Hirnschäden davonzutragen.
- Les jeunes qui fument des joints risquent de souffrir de lésions cérébrales à long terme.
Dérivés
- Kiffer