kievé
Étymologie
- Dérivé de ié (« crier »).
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | kievé | kieveyé | kieveté |
| 2e du sing. | kievel | kieveyel | kievetel |
| 3e du sing. | kiever | kieveyer | kieveter |
| 1re du plur. | kievet | kieveyet | kievetet |
| 2e du plur. | kievec | kieveyec | kievetec |
| 3e du plur. | kieved | kieveyed | kieveted |
| 4e du plur. | kievev | kieveyev | kievetev |
| voir Conjugaison en kotava | |||
kievé \kiɛˈvɛ\ ou \kieˈve\ ou \kiɛˈve\ ou \kieˈvɛ\ bitransitif
Dérivés
Prononciation
- France : écouter « kievé [kiɛˈvɛ] »
Références
- « kievé », dans Kotapedia