kentr
Étymologie
Nom commun
| Mutation | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Non muté | kentr | kentroù |
| Adoucissante | gentr | gentroù |
| Spirante | cʼhentr | cʼhentroù |
kentr \ˈkẽntʳ\ féminin
- (Équitation) Éperon.
Dérivés
- kentrad
- kentradenn
- kentrañ
- kentraouer
- kentraouerez
- kentraouet
- kentraour
- kentraourez
- kentraouiñ
- kentrat
- kentrek
- kentrenn
- kentrer
- kentrerez
- kentret
- kentriñ
- rod-kentr
Anagrammes
Références
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 385b