keimen
Allemand
Étymologie
- Du moyen haut-allemand kīmen (→ voir Keim), « germer, se développer ».
Verbe
| Mode ou temps |
Personne | Forme |
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich keime |
| 2e du sing. | du keimst | |
| 3e du sing. | er/sie/es keimt | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich keimte |
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich keimte |
| Impératif | 2e du sing. | keim keime! |
| 2e du plur. | keimt! | |
| Participe passé | gekeimt | |
| Auxiliaire | haben | |
| voir conjugaison allemande | ||
keimen \ˈkaɪ̯mən\ (voir la conjugaison)
Prononciation
- Berlin : écouter « keimen [ˈkaɪ̯mən] »