kartenn
Étymologie
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nom commun
| Mutation | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Non muté | kartenn | kartennoù | 
| Adoucissante | gartenn | gartennoù | 
| Spirante | cʼhartenn | cʼhartennoù | 
kartenn \ˈkar.tɛn\ féminin
- Carte.
- Dre ar prenestroù e weled an oabl hag ar mor glas-glas, ken glas ha war ar c’hartennoù. — (Roparz Hemon, Alanig an Tri Roue, Skridoù Breizh, 1950, page 70)- Par les fenêtres on voyait le ciel et la mer très bleue, aussi bleue que sur les cartes.
 
- [...] skridoù dornskrivet, skriverezet, moulet, koulz ha tresadennoù ha kartennoù a cʼheller fotokopiañ hep poan. — (Roparz Hemon, Hep levrioù, Petra ober ?, in Al Liamm, no 27, juillet–août 1951, page 70)- On peut photocopier facilement des écrits manuscrits, dactylographiés, imprimés, ainsi que des dessins et des cartes.
 
 
Dérivés
- kartenn-anv
- kartenn-bellgomz
- kartenn-bost
- kartenn-bred
- kartenn-ezel
- kartenn-gred
- kartenn-hent
- kartenn-oabl
- kartenn-vank
- kartenn-vizit
- kartenn-vor
- kartennaoueg
- kartennaouer
- kartennaouiñ
- kartennel
- kartenner
- kartennerez
- kartenniñ
- kartennour
- kartennourez
- kartennouriezh
Forme de verbe
| Mutation | Forme | 
|---|---|
| Non muté | kartenn | 
| Adoucissante | gartenn | 
| Spirante | cʼhartenn | 
kartenn \ˈkar.tɛn\
- Troisième personne du singulier du présent de l’indicatif du verbe kartenniñ.
- Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe kartennniñ.
Références
- « kartenn, f. pl. kartennou » dans François Vallée, Grand dictionnaire français-breton, Édition de l'Impression commerciale de Bretagne, Rennes, 1931-1933, 817 pages, page 99a
- Roparz Hemon, Nouveau dictionnaire breton français, Al Liamm, 6e édition revue et augmentée, 1978, page 428b
- Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 214a