kanton
Étymologie
- (1732) Mentionné dans le dictionnaire de Grégoire de Rostrenen (1732, page 134a) : Canton. p. cantonyou.
Nom commun
| Mutation | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Non muté | kanton | kantonioù |
| Adoucissante | ganton | gantonioù |
| Spirante | cʼhanton | cʼhantonioù |
kanton \ˈkãn.tɔ̃n\ masculin
- (Toponymie) Canton, région.
N’eus netra boutin etre ur cʼhanton suis hag un departamant gall.
— (Notennoù politikel (12), Framm ar riezoù., in Emsav, no 39, mars 1970)- Il n’y a rien de commun entre un canton suisse et un département français.
Mignoned (pe madoberourien) hor boa er-maez eus ar cʼhanton.
— (Ernest ar Barzhig, En-dro d’am ugent vloaz, in Al Liamm, no 187, mars–avril 1978, page 105)- Nous avions des amis (ou bienfaiteurs) en-dehors du canton.
Dérivés
- parrez-kanton
- pennlecʼh kanton
- person-kanton
Anagrammes
Voir aussi
- kanton sur l’encyclopédie Wikipédia (en breton)
Références
- Roparz Hemon, Nouveau dictionnaire breton français, Al Liamm, 6e édition revue et augmentée, 1978, page 421a
- Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 206b
Espéranto
Forme de nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | kanto \ˈkan.to\ |
kantoj \ˈkan.toj\ |
| Accusatif | kanton \ˈkan.ton\ |
kantojn \ˈkan.tojn\ |
kanton \ˈkan.ton\
- Accusatif singulier de kanto.
Étymologie
- Du français canton.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | kanton | kantony |
| Génitif | kantonu | kantonů |
| Datif | kantonu | kantonům |
| Accusatif | kanton | kantony |
| Vocatif | kantone | kantony |
| Locatif | kantonu | kantonech |
| Instrumental | kantonem | kantony |
kanton \kantɔn\ masculin inanimé
- Canton.
Švýcarská konfederace se skládá z 26 kantonů.
- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Apparentés étymologiques
- kantonální
Voir aussi
- kanton sur l’encyclopédie Wikipédia (en tchèque)