junctus

Latin

Étymologie

Déverbal de jungo, dérivé de junctum, avec le suffixe -us, -us.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif junctŭs junctūs
Vocatif junctŭs junctūs
Accusatif junctum junctūs
Génitif junctūs junctuum
Datif junctūi
ou junctū
junctibus
Ablatif junctū junctibus

junctŭs \Prononciation ?\ masculin 4e déclinaison

  1. Union, action de joindre.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif junctus junctă junctum junctī junctae junctă
Vocatif juncte junctă junctum junctī junctae junctă
Accusatif junctum junctăm junctum junctōs junctās junctă
Génitif junctī junctae junctī junctōrŭm junctārŭm junctōrŭm
Datif junctō junctae junctō junctīs junctīs junctīs
Ablatif junctō junctā junctō junctīs junctīs junctīs

junctus \Prononciation ?\ ; première classe

  1. Participe passé de jungo.

Variantes orthographiques

Références