irruptus
Latin
Étymologie
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | irruptus | irruptă | irruptum | irruptī | irruptae | irruptă |
| Vocatif | irrupte | irruptă | irruptum | irruptī | irruptae | irruptă |
| Accusatif | irruptum | irruptăm | irruptum | irruptōs | irruptās | irruptă |
| Génitif | irruptī | irruptae | irruptī | irruptōrŭm | irruptārŭm | irruptōrŭm |
| Datif | irruptō | irruptae | irruptō | irruptīs | irruptīs | irruptīs |
| Ablatif | irruptō | irruptā | irruptō | irruptīs | irruptīs | irruptīs |
irruptus \Prononciation ?\
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | irruptus | irruptă | irruptum | irruptī | irruptae | irruptă |
| Vocatif | irrupte | irruptă | irruptum | irruptī | irruptae | irruptă |
| Accusatif | irruptum | irruptăm | irruptum | irruptōs | irruptās | irruptă |
| Génitif | irruptī | irruptae | irruptī | irruptōrŭm | irruptārŭm | irruptōrŭm |
| Datif | irruptō | irruptae | irruptō | irruptīs | irruptīs | irruptīs |
| Ablatif | irruptō | irruptā | irruptō | irruptīs | irruptīs | irruptīs |
irruptus \Prononciation ?\
- Participe passé de irrumpo.
Références
- « irruptus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « irruptus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage