irrlichtern
Allemand
Étymologie
- du substantif Irrlicht
Verbe
| Mode ou temps |
Personne | Forme |
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich irrlichtere |
| 2e du sing. | du irrlichterst | |
| 3e du sing. | er/sie/es irrlichtert | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich irrlichterte |
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich irrlichterte |
| Impératif | 2e du sing. | irrlichtere! |
| 2e du plur. | irrlichtert! | |
| Participe passé | geirrlichtert | |
| Auxiliaire | haben | |
| voir conjugaison allemande | ||
irrlichtern \ˈɪʁˌlɪçtɐn\ (voir la conjugaison)
Prononciation
- Berlin : écouter « irrlichtern [ˈɪʁˌlɪçtɐn] »