involuntarius
Latin
Étymologie
- Dérivé de voluntarius, avec le préfixe in-.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | involuntarius | involuntariă | involuntarium | involuntariī | involuntariae | involuntariă |
| Vocatif | involuntarie | involuntariă | involuntarium | involuntariī | involuntariae | involuntariă |
| Accusatif | involuntarium | involuntariăm | involuntarium | involuntariōs | involuntariās | involuntariă |
| Génitif | involuntariī | involuntariae | involuntariī | involuntariōrŭm | involuntariārŭm | involuntariōrŭm |
| Datif | involuntariō | involuntariae | involuntariō | involuntariīs | involuntariīs | involuntariīs |
| Ablatif | involuntariō | involuntariā | involuntariō | involuntariīs | involuntariīs | involuntariīs |
involuntarius \Prononciation ?\
- Involontaire.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Dérivés
Références
- « involuntarius », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage