intuitus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | intuitŭs | intuitūs |
| Vocatif | intuitŭs | intuitūs |
| Accusatif | intuitum | intuitūs |
| Génitif | intuitūs | intuituum |
| Datif | intuitūi ou intuitū |
intuitibus |
| Ablatif | intuitū | intuitibus |
intuitus \Prononciation ?\ masculin
- Vue, regard.
intuitu personae
- au vu de la personne.
Apparentés étymologiques
Dérivés dans d’autres langues
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | intuitus | intuită | intuitum | intuitī | intuitae | intuită |
| Vocatif | intuite | intuită | intuitum | intuitī | intuitae | intuită |
| Accusatif | intuitum | intuităm | intuitum | intuitōs | intuitās | intuită |
| Génitif | intuitī | intuitae | intuitī | intuitōrŭm | intuitārŭm | intuitōrŭm |
| Datif | intuitō | intuitae | intuitō | intuitīs | intuitīs | intuitīs |
| Ablatif | intuitō | intuitā | intuitō | intuitīs | intuitīs | intuitīs |
intuitus \Prononciation ?\
- Participe passé de intueor.
Références
- « intuitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « intuitus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage