instructus
Latin
Étymologie
- Déverbal de instruo, dérivé de instructum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | instructŭs | instructūs |
| Vocatif | instructŭs | instructūs |
| Accusatif | instructum | instructūs |
| Génitif | instructūs | instructuum |
| Datif | instructūi ou instructū |
instructibus |
| Ablatif | instructū | instructibus |
instructus \Prononciation ?\ masculin
- Arrangement, apprêt.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
- Attirail.
Iovinus equitum magister accingitur, et instructus paratusque, cautissime observans utrumque sui agminis latus, venit prope locum Scarponna, ubi inopinus maiorem barbarorum plebem antequam armaretur temporis brevi puncto praeventam ad internecionem extinxit.
— (Ammien Marcellin, Res Gestae, livre XXVII, I.2)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | instructus | instructă | instructum | instructī | instructae | instructă |
| Vocatif | instructe | instructă | instructum | instructī | instructae | instructă |
| Accusatif | instructum | instructăm | instructum | instructōs | instructās | instructă |
| Génitif | instructī | instructae | instructī | instructōrŭm | instructārŭm | instructōrŭm |
| Datif | instructō | instructae | instructō | instructīs | instructīs | instructīs |
| Ablatif | instructō | instructā | instructō | instructīs | instructīs | instructīs |
instructus \Prononciation ?\
- Participe passé de instruo.
Références
- « instructus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage