instructus

Latin

Étymologie

Déverbal de instruo, dérivé de instructum, avec le suffixe -us, -us.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif instructŭs instructūs
Vocatif instructŭs instructūs
Accusatif instructum instructūs
Génitif instructūs instructuum
Datif instructūi
ou instructū
instructibus
Ablatif instructū instructibus

instructus \Prononciation ?\ masculin

  1. Arrangement, apprêt.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
  2. Attirail.
    • Iovinus equitum magister accingitur, et instructus paratusque, cautissime observans utrumque sui agminis latus, venit prope locum Scarponna, ubi inopinus maiorem barbarorum plebem antequam armaretur temporis brevi puncto praeventam ad internecionem extinxit.  (Ammien Marcellin, Res Gestae, livre XXVII, I.2)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif instructus instructă instructum instructī instructae instructă
Vocatif instructe instructă instructum instructī instructae instructă
Accusatif instructum instructăm instructum instructōs instructās instructă
Génitif instructī instructae instructī instructōrŭm instructārŭm instructōrŭm
Datif instructō instructae instructō instructīs instructīs instructīs
Ablatif instructō instructā instructō instructīs instructīs instructīs

instructus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de instruo.

Références