indutus

Latin

Étymologie

Déverbal de induo, dérivé de indutum, avec le suffixe -us, -us.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif indutŭs indutūs
Vocatif indutŭs indutūs
Accusatif indutum indutūs
Génitif indutūs indutuum
Datif indutūi
ou indutū
indutibus
Ablatif indutū indutibus

indutus \Prononciation ?\ masculin

  1. Habillage.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Note : Usité surtout au datif ou à l'ablatif.

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif indutus indută indutum indutī indutae indută
Vocatif indute indută indutum indutī indutae indută
Accusatif indutum indutăm indutum indutōs indutās indută
Génitif indutī indutae indutī indutōrŭm indutārŭm indutōrŭm
Datif indutō indutae indutō indutīs indutīs indutīs
Ablatif indutō indutā indutō indutīs indutīs indutīs

indutus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de induo.

Références