increpitus
Latin
Étymologie
- Déverbal de increpo, dérivé de increpitum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | increpitŭs | increpitūs |
| Vocatif | increpitŭs | increpitūs |
| Accusatif | increpitum | increpitūs |
| Génitif | increpitūs | increpituum |
| Datif | increpitūi ou increpitū |
increpitibus |
| Ablatif | increpitū | increpitibus |
increpitus \Prononciation ?\ masculin
- Reproche, interpellation.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | increpitus | increpită | increpitum | increpitī | increpitae | increpită |
| Vocatif | increpite | increpită | increpitum | increpitī | increpitae | increpită |
| Accusatif | increpitum | increpităm | increpitum | increpitōs | increpitās | increpită |
| Génitif | increpitī | increpitae | increpitī | increpitōrŭm | increpitārŭm | increpitōrŭm |
| Datif | increpitō | increpitae | increpitō | increpitīs | increpitīs | increpitīs |
| Ablatif | increpitō | increpitā | increpitō | increpitīs | increpitīs | increpitīs |
increpitus \Prononciation ?\
- Participe passé de increpo.
Références
- « increpitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage