inattendue
Français
Forme d’adjectif
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| Masculin | inattendu \i.na.tɑ̃.dy\ |
inattendus \i.na.tɑ̃.dy\ |
| Féminin | inattendue \i.na.tɑ̃.dy\ |
inattendues \i.na.tɑ̃.dy\ |
inattendue \i.na.tɑ̃.dy\
- Féminin singulier de inattendu.
L’une d’elles, inattendue, est une certaine libération par rapport à la Loi en tant qu’écrit qu’il faudrait talmudiser à l’infini.
— (Daniel Sibony, Nom de Dieu. Par-delà les trois monothéismes, 2017)
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| inattendue | inattendues |
| \i.na.tɑ̃.dy\ | |
inattendue \i.na.tɑ̃.dy\ féminin (pour un homme, on dit : inattendu)
Prononciation
- France : écouter « inattendue [i.na.tɑ̃.dy] »