gromaticus
Latin
Étymologie
- (Adjectif) Dérivé de groma, avec le suffixe -aticus.
- (Nom commun) substantivation de l’adjectif gromaticus.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | gromaticus | gromatică | gromaticum | gromaticī | gromaticae | gromatică | 
| Vocatif | gromatice | gromatică | gromaticum | gromaticī | gromaticae | gromatică | 
| Accusatif | gromaticum | gromaticăm | gromaticum | gromaticōs | gromaticās | gromatică | 
| Génitif | gromaticī | gromaticae | gromaticī | gromaticōrŭm | gromaticārŭm | gromaticōrŭm | 
| Datif | gromaticō | gromaticae | gromaticō | gromaticīs | gromaticīs | gromaticīs | 
| Ablatif | gromaticō | gromaticā | gromaticō | gromaticīs | gromaticīs | gromaticīs | 
gromaticus \Prononciation ?\ ; première classe
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | gromaticus | gromaticī | 
| Vocatif | gromatice | gromaticī | 
| Accusatif | gromaticum | gromaticōs | 
| Génitif | gromaticī | gromaticōrum | 
| Datif | gromaticō | gromaticīs | 
| Ablatif | gromaticō | gromaticīs | 
gromaticus \Prononciation ?\ masculin ; 2e déclinaison
Références
- « gromaticus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage