genetik
Étymologie
- Du grec ancien γενετικός, genetikós.
Nom commun
| Cas | Singulier | Duel | Pluriel |
|---|---|---|---|
| Nominatif | genetik | genetika | genetiki |
| Accusatif | genetika | genetika | genetike |
| Génitif | genetika | genetikov | genetikov |
| Datif | genetiku | genetikoma | genetikom |
| Instrumental | genetikom | genetikoma | genetiki |
| Locatif | genetiku | genetikih | genetikih |
genetik \Prononciation ?\ masculin animé
Étymologie
- Du grec ancien γενετικός, genetikós.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | genetik | genetici |
| Génitif | genetika | genetiků |
| Datif | genetikovi ou genetiku |
genetikům |
| Accusatif | genetika | genetiky |
| Vocatif | genetiku | genetici |
| Locatif | genetikovi ou genetiku |
geneticích |
| Instrumental | genetikem | genetiky |
genetik \ɡɛnɛtɪk\ masculin animé (pour une femme, on dit : genetička)
- Généticien.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Apparentés étymologiques
Références
- Ústav pro jazyk český, Akademie věd ČR, v.v.i., 2008–2025 → consulter cet ouvrage