feliĉo

Espéranto

Dans d’autres systèmes d’écriture : felicxo, felicho

Étymologie

(Date à préciser) Composé de la racine feliĉ (« heureux ») et de la finale -o (substantif).

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif feliĉo
\fe.'li.t͡ʃo\		 feliĉoj
\fe.'li.t͡ʃoj\
Accusatif feliĉon
\fe.'li.t͡ʃon\		 feliĉojn
\fe.'li.t͡ʃojn\

feliĉo \fe.ˈli.t͡ʃo\

  1. Bonheur.
    • Mi havis feliĉon de l’ tago, kiam mi estis ĉe vi la lastan fojon; mi ĉiuflanke fariĝis tre bonhava. — (L. L. Zamenhof, Dua Libro de l’ lingvo Internacia, 1888)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Antonymes

Prononciation

Cet article est issu de Wiktionnaire. Sauf mention contraire, le texte est disponible sous Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.