exstinctus
Latin
Étymologie
- Déverbal de exstinguo (« éteindre »), dérivé de exstinctum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | exstinctŭs | exstinctūs |
| Vocatif | exstinctŭs | exstinctūs |
| Accusatif | exstinctum | exstinctūs |
| Génitif | exstinctūs | exstinctuum |
| Datif | exstinctūi ou exstinctū |
exstinctibus |
| Ablatif | exstinctū | exstinctibus |
exstinctus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | exstinctus | exstinctă | exstinctum | exstinctī | exstinctae | exstinctă |
| Vocatif | exstincte | exstinctă | exstinctum | exstinctī | exstinctae | exstinctă |
| Accusatif | exstinctum | exstinctăm | exstinctum | exstinctōs | exstinctās | exstinctă |
| Génitif | exstinctī | exstinctae | exstinctī | exstinctōrŭm | exstinctārŭm | exstinctōrŭm |
| Datif | exstinctō | exstinctae | exstinctō | exstinctīs | exstinctīs | exstinctīs |
| Ablatif | exstinctō | exstinctā | exstinctō | exstinctīs | exstinctīs | exstinctīs |
exstinctus \Prononciation ?\
- Participe passé de exstinguo.
Références
- « exstinctus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage