exortus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | exortŭs | exortūs |
| Vocatif | exortŭs | exortūs |
| Accusatif | exortum | exortūs |
| Génitif | exortūs | exortuum |
| Datif | exortūi ou exortū |
exortibus |
| Ablatif | exortū | exortibus |
exortus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | exortus | exortă | exortum | exortī | exortae | exortă |
| Vocatif | exorte | exortă | exortum | exortī | exortae | exortă |
| Accusatif | exortum | exortăm | exortum | exortōs | exortās | exortă |
| Génitif | exortī | exortae | exortī | exortōrŭm | exortārŭm | exortōrŭm |
| Datif | exortō | exortae | exortō | exortīs | exortīs | exortīs |
| Ablatif | exortō | exortā | exortō | exortīs | exortīs | exortīs |
exortus \Prononciation ?\
- Participe passé de exorior.
Références
- « exortus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage