epicoenus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien ἐπίκοινος, epíkoinos (« possédé en commun »).
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | epicoenus | epicoenă | epicoenum | epicoenī | epicoenae | epicoenă |
| Vocatif | epicoene | epicoenă | epicoenum | epicoenī | epicoenae | epicoenă |
| Accusatif | epicoenum | epicoenăm | epicoenum | epicoenōs | epicoenās | epicoenă |
| Génitif | epicoenī | epicoenae | epicoenī | epicoenōrŭm | epicoenārŭm | epicoenōrŭm |
| Datif | epicoenō | epicoenae | epicoenō | epicoenīs | epicoenīs | epicoenīs |
| Ablatif | epicoenō | epicoenā | epicoenō | epicoenīs | epicoenīs | epicoenīs |
epicoenus \Prononciation ?\
Références
- « epicoenus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage