enuntiatus
Latin
Étymologie
- Déverbal de enuntio, dérivé de enuntiatum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | enuntiatŭs | enuntiatūs |
| Vocatif | enuntiatŭs | enuntiatūs |
| Accusatif | enuntiatum | enuntiatūs |
| Génitif | enuntiatūs | enuntiatuum |
| Datif | enuntiatūi ou enuntiatū |
enuntiatibus |
| Ablatif | enuntiatū | enuntiatibus |
enuntiatus \Prononciation ?\ masculin
- Prononciation, émission de voix.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | enuntiatus | enuntiată | enuntiatum | enuntiatī | enuntiatae | enuntiată |
| Vocatif | enuntiate | enuntiată | enuntiatum | enuntiatī | enuntiatae | enuntiată |
| Accusatif | enuntiatum | enuntiatăm | enuntiatum | enuntiatōs | enuntiatās | enuntiată |
| Génitif | enuntiatī | enuntiatae | enuntiatī | enuntiatōrŭm | enuntiatārŭm | enuntiatōrŭm |
| Datif | enuntiatō | enuntiatae | enuntiatō | enuntiatīs | enuntiatīs | enuntiatīs |
| Ablatif | enuntiatō | enuntiatā | enuntiatō | enuntiatīs | enuntiatīs | enuntiatīs |
enuntiatus \Prononciation ?\
- Participe passé de enuntio.
Références
- « enuntiatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage