emá
Étymologie
- Dérivé de ema (« rang »).
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | emá | emayá | ematá |
| 2e du sing. | emal | emayal | ematal |
| 3e du sing. | emar | emayar | ematar |
| 1re du plur. | emat | emayat | ematat |
| 2e du plur. | emac | emayac | ematac |
| 3e du plur. | emad | emayad | ematad |
| 4e du plur. | emav | emayav | ematav |
| voir Conjugaison en kotava | |||
emá \ɛˈma\ ou \eˈma\ bitransitif
Dérivés
Prononciation
- France : écouter « emá [ɛˈma] »
Anagrammes
Références
- « emá », dans Kotapedia