eliri

(1887) Attesté dans Unua Libro de Louis-Lazare Zamenhof. Composé du préfixe el- (« hors de »), de la racine ir (« aller ») et de la finale -i (verbe).

eliri \e.ˈli.ri\ intransitif

1. Sortir (de).
   • Marinjo, rigardu, kio eliras el la buŝo de via fratino, kiam ŝi parolas — (Ekzercaro §17)

     Mariette, regarde, ce qui sort de la bouche de ta sœur, quand elle parle

   • La reĝido, kiu vidis, ke el ŝia buŝo eliris kelke da perloj kaj kelke da diamantoj, […]
     Ekzercaro §23

     Le prince, qui vît que, de sa bouche, sortaient quelques perles et quelques diamants, […]

   • Tiam la rozujo skuiĝetis kaj el ĝi eliris voĉo diranta: Ĝardenisto, vi prenos mian floron, nur se vi promesos sendi al mi la virinon, al kiu vi donos ĝin, ĉar mia volo estas, ke ŝi danku al mi. — (Pierre Louÿs, La Rozo Supernatura, 1902 → lire en ligne)

     Alors, le rosier se mit à frémir et il en sortit une voix qui disait : « Jardinier, tu ne prendras ma fleur que si tu me promets de m’envoyer demain celle à qui tu la donneras, car il est de mon gré qu’elle me dise merci. »

• Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « eliri [Prononciation ?] »
• (Région à préciser) : écouter « eliri [Prononciation ?] »
• Białystok (Pologne) : écouter « eliri [Prononciation ?] » (bon niveau)