distinctus
Latin
Étymologie
- Déverbal de distinguo (« distinguer »), dérivé de distinctum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | distinctŭs | distinctūs |
| Vocatif | distinctŭs | distinctūs |
| Accusatif | distinctum | distinctūs |
| Génitif | distinctūs | distinctuum |
| Datif | distinctūi ou distinctū |
distinctibus |
| Ablatif | distinctū | distinctibus |
distinctus \Prononciation ?\ masculin
- Différence, diversité.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | distinctus | distinctă | distinctum | distinctī | distinctae | distinctă |
| Vocatif | distincte | distinctă | distinctum | distinctī | distinctae | distinctă |
| Accusatif | distinctum | distinctăm | distinctum | distinctōs | distinctās | distinctă |
| Génitif | distinctī | distinctae | distinctī | distinctōrŭm | distinctārŭm | distinctōrŭm |
| Datif | distinctō | distinctae | distinctō | distinctīs | distinctīs | distinctīs |
| Ablatif | distinctō | distinctā | distinctō | distinctīs | distinctīs | distinctīs |
distinctus \Prononciation ?\
- Participe passé de distinguo.
Références
- « distinctus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage