dispertitivus
Latin
Étymologie
- Dérivé de dispertitus, avec le suffixe -ivus.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | dispertitivus | dispertitivă | dispertitivum | dispertitivī | dispertitivae | dispertitivă | 
| Vocatif | dispertitive | dispertitivă | dispertitivum | dispertitivī | dispertitivae | dispertitivă | 
| Accusatif | dispertitivum | dispertitivăm | dispertitivum | dispertitivōs | dispertitivās | dispertitivă | 
| Génitif | dispertitivī | dispertitivae | dispertitivī | dispertitivōrŭm | dispertitivārŭm | dispertitivōrŭm | 
| Datif | dispertitivō | dispertitivae | dispertitivō | dispertitivīs | dispertitivīs | dispertitivīs | 
| Ablatif | dispertitivō | dispertitivā | dispertitivō | dispertitivīs | dispertitivīs | dispertitivīs | 
dispertitivus \Prononciation ?\
- Qui énumère, d'énumération.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
 
Références
- « dispertitivus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage