disjectus

Latin

Étymologie

Déverbal de disjicio (« disperser »), dérivé de disjectum, avec le suffixe -us, -us.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif disjectŭs disjectūs
Vocatif disjectŭs disjectūs
Accusatif disjectum disjectūs
Génitif disjectūs disjectuum
Datif disjectūi
ou disjectū		 disjectibus
Ablatif disjectū disjectibus

disjectus \Prononciation ?\ masculin

  1. Dispersion de la matière.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Variantes

  • disiectus Le ‹ j ›, absent du latin classique, traduit le ‹ i › devant une voyelle dans la tradition scholastique française. Cf. « j en latin ».

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif disjectus disjectă disjectum disjectī disjectae disjectă
Vocatif disjecte disjectă disjectum disjectī disjectae disjectă
Accusatif disjectum disjectăm disjectum disjectōs disjectās disjectă
Génitif disjectī disjectae disjectī disjectōrŭm disjectārŭm disjectōrŭm
Datif disjectō disjectae disjectō disjectīs disjectīs disjectīs
Ablatif disjectō disjectā disjectō disjectīs disjectīs disjectīs

disjectus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de disjicio.

Références

Cet article est issu de Wiktionnaire. Sauf mention contraire, le texte est disponible sous Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.