declinatus
Latin
Étymologie
- Déverbal de declino, dérivé de declinatum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | declinatŭs | declinatūs | 
| Vocatif | declinatŭs | declinatūs | 
| Accusatif | declinatum | declinatūs | 
| Génitif | declinatūs | declinatuum | 
| Datif | declinatūi ou declinatū | declinatibus | 
| Ablatif | declinatū | declinatibus | 
declinatus \Prononciation ?\ masculin
- (Grammaire) Formation de mots par dérivation.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
 
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | declinatus | declinată | declinatum | declinatī | declinatae | declinată | 
| Vocatif | declinate | declinată | declinatum | declinatī | declinatae | declinată | 
| Accusatif | declinatum | declinatăm | declinatum | declinatōs | declinatās | declinată | 
| Génitif | declinatī | declinatae | declinatī | declinatōrŭm | declinatārŭm | declinatōrŭm | 
| Datif | declinatō | declinatae | declinatō | declinatīs | declinatīs | declinatīs | 
| Ablatif | declinatō | declinatā | declinatō | declinatīs | declinatīs | declinatīs | 
declinatus \Prononciation ?\
- Participe passé de declino.
Références
- « declinatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage