curulis
Latin
Étymologie
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | curulis | curulis | curule | curules | curules | curulia |
| Vocatif | curulis | curulis | curule | curules | curules | curulia |
| Accusatif | curulem | curulem | curule | curules | curules | curulia |
| Génitif | curulis | curulis | curulis | curulium | curulium | curulium |
| Datif | curuli | curuli | curuli | curulibus | curulibus | curulibus |
| Ablatif | curuli | curuli | curuli | curulibus | curulibus | curulibus |
curulis \Prononciation ?\ masculin et féminin identiques
- Relatif au char, de char, de chariot.
curules equi
— (Live. 24, 18, 10)- chevaux qui traînent un char dans les jeux du cirque.
- Curule, relatif à l’ordre sénatorial, comme certaines magistratures qui donnent droit à s’asseoir sur la chaise du même nom, en ivoire.
major curulis
— (Stat. S. 1, 4, 82)- le consulat.
sella curulis.
- chaise curule.
Variantes
Nom commun 1
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | curulis | curulēs |
| Vocatif | curulis | curulēs |
| Accusatif | curulĕm | curulēs |
| Génitif | curulĭs | curuliŭm |
| Datif | curulī | curulĭbŭs |
| Ablatif | curulĕ | curulĭbŭs |
curulis \Prononciation ?\ masculin
- Magistrat curule.
Nom commun 2
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | curulis | curulēs |
| Vocatif | curulis | curulēs |
| Accusatif | curulĕm | curulēs |
| Génitif | curulĭs | curuliŭm |
| Datif | curulī | curulĭbŭs |
| Ablatif | curulĕ | curulĭbŭs |
curulis \Prononciation ?\ féminin
Références
- « curulis », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage
- « curulis », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage