criticus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien κριτικός, kritikos.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | criticus | critică | criticum | criticī | criticae | critică | 
| Vocatif | critice | critică | criticum | criticī | criticae | critică | 
| Accusatif | criticum | criticăm | criticum | criticōs | criticās | critică | 
| Génitif | criticī | criticae | criticī | criticōrŭm | criticārŭm | criticōrŭm | 
| Datif | criticō | criticae | criticō | criticīs | criticīs | criticīs | 
| Ablatif | criticō | criticā | criticō | criticīs | criticīs | criticīs | 
criticus \Prononciation ?\
Apparentés étymologiques
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | criticus | criticī | 
| Vocatif | critice | criticī | 
| Accusatif | criticum | criticōs | 
| Génitif | criticī | criticōrum | 
| Datif | criticō | criticīs | 
| Ablatif | criticō | criticīs | 
criticus \Prononciation ?\ masculin
Références
- « criticus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage