crèdit

Voir aussi : credit, crédit

Catalan

Étymologie

Du latin creditum, supin du verbe credo.

Nom commun

Singulier Pluriel
crèdit
\Prononciation ?\
crèdits
\Prononciation ?\

crèdit \Prononciation ?\ masculin

  1. (Banque) Crédit.

Prononciation


Étymologie

Du latin creditum, supin du verbe credo.

Nom commun

Singulier Pluriel
crèdit
\kɾɛˈðit\
crèdits
\kɾɛˈðit͡s\

crèdit \kɾɛˈðit\ masculin (graphie normalisée)

  1. (Banque) Crédit.
    • Escota, li diguèt, soi fabre de mestièr, d’argent n’aurai lèu. Se me podètz far crèdit per qualques nuèches.  (Sèrgi Gairal, Delà la mar, 2004)
      Écoute, lui dit-il, je suis forgeron de métier, de l’argent j’en aurai bientôt. Si vous pouvez me faire crédit pour quelques nuits.

Dérivés

Prononciation

  • Béarn (France) : écouter « crèdit [kɾɛˈðit] » (bon niveau)

Références