convictus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | convictŭs | convictūs | 
| Vocatif | convictŭs | convictūs | 
| Accusatif | convictum | convictūs | 
| Génitif | convictūs | convictuum | 
| Datif | convictūi ou convictū | convictibus | 
| Ablatif | convictū | convictibus | 
convictus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | convictus | convictă | convictum | convictī | convictae | convictă | 
| Vocatif | convicte | convictă | convictum | convictī | convictae | convictă | 
| Accusatif | convictum | convictăm | convictum | convictōs | convictās | convictă | 
| Génitif | convictī | convictae | convictī | convictōrŭm | convictārŭm | convictōrŭm | 
| Datif | convictō | convictae | convictō | convictīs | convictīs | convictīs | 
| Ablatif | convictō | convictā | convictō | convictīs | convictīs | convictīs | 
convictus \Prononciation ?\
Références
- « convictus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage