contritus
Latin
Étymologie
- De contero.
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | contritus | contrită | contritum | contritī | contritae | contrită |
| Vocatif | contrite | contrită | contritum | contritī | contritae | contrită |
| Accusatif | contritum | contrităm | contritum | contritōs | contritās | contrită |
| Génitif | contritī | contritae | contritī | contritōrŭm | contritārŭm | contritōrŭm |
| Datif | contritō | contritae | contritō | contritīs | contritīs | contritīs |
| Ablatif | contritō | contritā | contritō | contritīs | contritīs | contritīs |
contritus \Prononciation ?\
- Participe passé adjectivé de contero.
Antonymes
Références
- « contritus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage