contestatrice
Français
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| contestatrice | contestatrices |
| \kɔ̃.tɛs.ta.tʁis\ | |
contestatrice \kɔ̃.tɛs.ta.tʁis\ féminin (pour un homme, on dit : contestateur)
- Celle qui conteste.
Hélas ! la caméra abandonne tout de suite le visage de la contestatrice : le vrai débat n’aura pas lieu.
— (Nouvelle revue théologique - Volume 112, 1990)
Traductions
Forme d’adjectif
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| Masculin | contestateur \kɔ̃.tɛs.ta.tœʁ\ |
contestateurs \kɔ̃.tɛs.ta.tœʁ\ |
| Féminin | contestatrice \kɔ̃.tɛs.ta.tʁis\ |
contestatrices \kɔ̃.tɛs.ta.tʁis\ |
contestatrice \kɔ̃.tɛs.ta.tʁis\
- Féminin singulier de contestateur.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Prononciation
- La prononciation \kɔ̃.tɛs.ta.tʁis\ rime avec les mots qui finissent en \is\.
- Paris (France) : écouter « contestatrice [Prononciation ?] »
Italien
Étymologie
- Dérivé de contestato, avec le suffixe -rice.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| contestatrice \kon.te.sta.ˈtri.t͡ʃe\ |
contestatrici \kon.te.sta.ˈtri.t͡ʃi\ |
contestatrice \kon.te.sta.ˈtri.t͡ʃe\ féminin (pour un homme, on dit : contestatore)
- Contestatrice, contestataire.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)