conjuratus
Latin
Étymologie
- substantivation du participe du verbe conjuro.
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | conjuratus | conjurată | conjuratum | conjuratī | conjuratae | conjurată |
| Vocatif | conjurate | conjurată | conjuratum | conjuratī | conjuratae | conjurată |
| Accusatif | conjuratum | conjuratăm | conjuratum | conjuratōs | conjuratās | conjurată |
| Génitif | conjuratī | conjuratae | conjuratī | conjuratōrŭm | conjuratārŭm | conjuratōrŭm |
| Datif | conjuratō | conjuratae | conjuratō | conjuratīs | conjuratīs | conjuratīs |
| Ablatif | conjuratō | conjuratā | conjuratō | conjuratīs | conjuratīs | conjuratīs |
conjuratus \Prononciation ?\ ; première classe
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | conjuratus | conjuratī |
| Vocatif | conjurate | conjuratī |
| Accusatif | conjuratum | conjuratōs |
| Génitif | conjuratī | conjuratōrum |
| Datif | conjuratō | conjuratīs |
| Ablatif | conjuratō | conjuratīs |
conjuratus \Prononciation ?\ masculin ; 2e déclinaison
Références
- « conjuratus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage