conjuratus

Latin

Étymologie

substantivation du participe du verbe conjuro.

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif conjuratus conjurată conjuratum conjuratī conjuratae conjurată
Vocatif conjurate conjurată conjuratum conjuratī conjuratae conjurată
Accusatif conjuratum conjuratăm conjuratum conjuratōs conjuratās conjurată
Génitif conjuratī conjuratae conjuratī conjuratōrŭm conjuratārŭm conjuratōrŭm
Datif conjuratō conjuratae conjuratō conjuratīs conjuratīs conjuratīs
Ablatif conjuratō conjuratā conjuratō conjuratīs conjuratīs conjuratīs

conjuratus \Prononciation ?\ ; première classe

  1. Participe passé de conjuro :
    1. Lié par serment.
      • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif conjuratus conjuratī
Vocatif conjurate conjuratī
Accusatif conjuratum conjuratōs
Génitif conjuratī conjuratōrum
Datif conjuratō conjuratīs
Ablatif conjuratō conjuratīs

conjuratus \Prononciation ?\ masculin ; 2e déclinaison

  1. Conjuré.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Références